Gidenler gidince.. Bilinir ki, uykulara yatýrýlmýþ acýnýn, Berraklýðý söyler ninnileri… Kalanlarýn kalplerinde, hýrpalanmýþ sevda kostümleri, Kulaklarýnda son çalan þarkýlarýn ezgisi, Aðýzlarda paslý bir tat.. Kurban edilmiþ yüreklerinin, sunaklarýnda, Kurumuþ hayalleri…
Gidenler gidince.. Bir habere bin canýný dahi baðýþlama meraký.. Sonrasýnda karanlýða teslim ederler, elvan düþlerini.. Gidenler, örselenmiþ bir kahrýn, Ýpliðini de çekip götürürler her adýmda.. Müfredat dýþý gülden bozma þiirlerini de, Yýrtarak býrakýrlar kalanlara…
Gidenler gidince… Bir lokmacýk gök ve yýldýz býrakmadan, Alýp verilen nefesleri de, doldururlar poþetlerine.. Son sarýlýþlarýn sýcaklýðýný, Direnseler de tutamazlar içlerinde…
Gidenler gidince.. Kulaklar hiç çalmayan telefona aþina kalýr.. Dillerde hiç durmadan çýðlýk atar dualar.. Gölgesine alýþýk olan duvarlar bile, Kabullenir kalanýn yalnýzlýðýný.. Vefasýz bir unutuþa kanatlanýr uçuverir sevdalar.. Çekip gidenlerin ardýndan, Anýlara tünemiþ kuþlar musallat olur.. Kaç tebessümsüz vakit, Kaç içmeyi unutulmuþ çay, Kaç sigaranýn dumaný sarar, kalanlarý süresizce..
Gidenler gidince.. Hüznün mevsimine, müptela olur kalanlar… Vardiyasý bitmeyen iþçiler gibi, Dizelerinde sabahlarlar þiirlerin.. Nihayetsiz bir yaðmurun altýnda, Nefessiz, tükenmiþ ve yitik soluk alýrlar..
Gidenler gidince… Yalnýzlýðýn bir gül gibi nasýl koklanýp, Yürekte nasýl saklandýðýný anlar geridekiler… Neþesi eksik, sisli bir bulut çöreklenir gözlerine.. Savruluþun, itilmiþliðin rengi süzülür durur, Umutlarýnýn üzerlerinde.. Kalanlar, gidenlerin ardýndan fiyakalý sözler edemez.. Dövülmüþ cümleler yuttuklarýndan.. Kör mahzenlerde dibine vururlar, Hüsrana batýrdýklarý duygularýnýn.. Sevmek çikolatalý bir pastaya dönüþür.. Vitrinden geçerken gördükleri tezgahlarda.. Parasýný verince, Yiyip bitirip sadece tadý kalýnan damakta..