Sen ve ben
Ýmkansýzlýk içinde imkaný arayan
iki yüreðiz aslýnda
her sabah ayrý kentlerden uyanýp,
her nefesi sevda adýna alan.
Derin ve sonsuz sevdik uzaklardan.
Kimsenin anlamayacaðý bir dilde..
Ýki yürek arasýnda sýkýþan
bir aþkla baðlandýk.
Hiç tutmadýðýmýz ellerimizi,
yüreðimizle sarmayý bildik.
Ve biz seninle;
Güneþe dokunduk,
Sabahlara uyandýk,
Hasretimizle günleri tuttuk,
geceleri uyutup,
þiirlerle konuþtuk.
Ve bildik ki aþk
uzun hikayeler yazmak için yaþanmaz,
Bir ömür yanmak için yaþanýr öðrendik.
Kendimize konuþup da
sadece sevdiðimizin duyacaðýný,
gözlerimize bakýp ta
onu görmeyi bildik.
Biz yar uðruna kendimizden geçtik
Sen ve ben
Geceleri yýldýzlarda düþledik,
yaþanmamýþ bir hayatý
yalýn sevdaya tutulup da,
gizlilikte tutsak ederek kendimizi.
Susmalara mahkum yaþadýk sevdamýzý
bir gün þikayet etmeden.
Sevmeye devam ettik sessizce,
yaðmurlara mesken etsekte hasreti,
özlemeyi sýrýlsýklamken sevdik
Cümlelerin artýk ruhu kanýyor,
kýzýla boyanýyor satýrlar,
ellerinin arasýndayken kaderim
ve hayatým hayatýna kaynamýþken,
yýrtarcasýna canýmý
söküp attýn ya beni senden
söyle þimdi
söyle, aktýysa kelebeðin gözyaþlarý
suçu benim mi?..
Benim mi þimdi
Kim demiþ!
Kim demiþ aþk
Baðýra baðýra yaþanýr diye
Seni gizli yaþamaktýr aþkýn en alasý
Kimse bilmedi.
04.01.2014
Rasim Yýlmaz