Gölgeler sýr gibi saklar gözleri.
Ýçinde meçhul ikiyüzlü bir fikþýn,
ya in, ya cin; ya da ceberut...
Kim seslenir? Kim hâlleþir?
Büyüdüler öylesi bir gizlilik döneminde, bîçare,
yýkandý beyinleri...
Saðýr kaldýlar muhalif seslere ,
at gözlükleri kuþandýlar,
Fikirsiz zikirlerle þeytaný tanrý yaptýlar...
Marsýktý vicdanlarýndaki örtüleri,
pýstýlar kaldýlar kansýz gibi, tabansýz gibi;
ufuklarý dardý, periþandýlar; kalkýnmaya hasýmdýlar...
Anneleri birer yarasaydý, insan görünümlü birer yarasaydýlar
nefreti yarasa memelerinden içmiþtiler, insana düþmandýlar...
Abanoz dipliydi dünyalarý, hep karanlýk; alçaktýlar,
hukuk tanýmazdýlar...terazisiz, kýlýçsýz savcýlarý, yargýçlarý vardý,
Tetikçileri vardý, hükümranlýðýnda, gözbaðcýlarý, hipnozcularý vardý,
aydýnlýðý karartan lambalarý vardý...
Henüz yaratýlmadan insanlýk, dölünü kurutandýlar.
Altý yaþýnda sabiyle evlenmeye kalkýþandýlar.
þeytanýn bile daha vahametli olmasý gayrimuhtemeldi;
çünkü onlarýnki insanlýðýn delirdiði andý...
Þeytanýn en deðerli kuluydular,beþeriyetten anlamazdýlar ...
lâkaytýlar þeytanlýða, biat etmiþtiler,
yazgýlarýna rýza göstermiþtiler.
Tapýnaklarý saraydý, þeytana inanmýþtýlar.
Ýnanmamýþtýlar bu þairin göz yaþlarýna...
Hazýr mýsýn yoz düþüncelerin üstüne kepenkleri çekmeye?
Sokma karanlýðý kapýndan,
karanlýkla konuþma, tartýþma...
Yak ýþýklarýný kafanýn!
Mademki aydýnlandýn ketum kal bundan böyle
Namýn yürüsün bilgeliðe...
Koyuver gitsin geçmiþte kirleri,
gölgenin koynundaki ’sýr’ gibi sessiz.