Ýlk bahar açardý yeþil yeþil, çiçek çiçek
Okulluydu, bu yolun yolcusuydu,
ben yol kýyýsýnda beyaz bir domurdum.
Geçmesini beklerdim açarak,
geçmezse kapardým gözlerimi aðlayarak,
boynum bükük, onu beklerdim.
Ýhtirasým özlemdi, özlemim Ýmrenme.
Arzulardým aþermek gibi, doymadan, yetinmeden,
Sevdalýydým ona, o da bana sevdalýydý...
Tanyelimdi; statik ve devimsiz yaþamlara kýzgýn...
Asla eksilmeyen ümidimdi, daüssýlamdý, coþkulu beklentimdi.
Tanyeline türküler baðdardým, garip ve müstenkif...
Biricik aþkýmdý, adýný Saba koymuþluðum ondandý.
Gönül daðýmdý, duman duman tüterdi
kardelenler gibi açardým, nefes nefes içerdim
Kirpikleriyle örterdi sevdalý gözlerini,
sevdalandýðým gözleri bakýr rengiydi,
sevdam rengiydi, gülüþüm, gün ýþýðým,
her þeyimin rengiydi. Tutkumun da...
Umutlarýmýn da... unutmuþtum umutlarýmýn
bakýr rengini. Renklerin renklerini unutmuþtum;
böcekkabuðunu, sincabîyi, bozraðý, bombozu...
O yüzden üþürdüm hep, sulusepken ýslandýkça
Serpilip dönmeni, gönlümü iþgal etmeni arzuluyorum.
Bakýr rengi inþirahlarla çýkagel.
Sen gökkuþaðýnýn ortasýndan geçerek
billûr gibi figürlerinle gelirken
alýcý gözlerle bakakalayým sana.
Yaþdönümünde istiyorum seni, bir düþle,
tükenmek üzere olan bir beklenti içindeyim.
Hayatýn her tadý korkulu düþlerle tüketilmekte...