Kül de yanar...

kara üzüm gözlerin
buruyor sürgün yüreðimi
kapanýyor kentin perdesi
içimin nehirleri kuruyor

yüzüyor gözlerim
kan göllerinde
saçlarýmý örterken
hüzün buðusu
sesimin menziline
sisler düþüyor

geldiðinde bahardý mevsim
düþlerimse
bulutlar üzerinde martýydý
içiyordum nefesinden
karanfil kokulu þiirleri
þimdi gidiyorsun
iklim zemheri oluyor

zeytin aðacýný sarýyor karaçalý
sevdaya uzanan
dallar kuruyor

ayrýlýða zimmetli mevsimlerde
kara gelincikler açýyor

özlem rüzgarý asi
zapt edilmiyor
sol yanýmdan yangýn
sayfalara sýçrýyor
benzi solmuþ yapraklar tutuþuyor

bir kent bir vefasýz yüzünden
küle dönüyor…


AA
Sosyal Medyada Paylaşın: