Aşk Ben Ve Annem
Ellerim koynumda çöküyor akþam
Saplanýyor yollara ok gibi müjgan
Kulaklarýmda eski yýrtýk bir hüzzam
Masada boþ bir bardak çakmak sigaram
Yaðmur yaðdý þehre akþama yakýn
Toprak kokusuyla girdi bilindik sancým
Keþkeler sorguda ümitler yorgun
Sanýrým ben ben biraz aþýðým
Ayaðým eþikte elim duvarda
Duruyorum öylece kapý aralýðýnda
Mutluymuþ gibi bakýnca buradan
Perdeyi çekmeyen karþý komþuda
Gece iniyor alýþtýrarak karanlýða
Emiyor ayý yýldýzlar,sanki ana kucaðýnda
Kokusu karýþmýþ,ýhlamur akasyanýn
Mevsim yine ilk yaz ve ben betbahtým
Hani anne zamanla geçecekti acým
Sevecektim tekrar en güzel aþka layýktým
Ýçim bomboþ yine bak, aðlamam yakýn
Üþüyorum anne,yetmiyor sýcaklýðýn
Bir ipe dizilmiþ ki gecenin ardýnda gece
Ýnançlar kader diyor,yenilgi ritüelde
Gündüzlerim meze çay saati sohbetlerinde
Mutluluk oyununa dahilim, büyüdüm anne
Boþ duvarlara yine dalacak gözlerim
Tahtýmý yaptýn da anne, ya özlemlerin
Ben ben olamadým hiç,hayallerindim
Sen bende aslýnda anne, kendini sevdin
Ýçimde yeþil bir dal ki gözlerine benzer
Sen çocuk yaným sanýyorsun oysa ki ezber
Bir gün neden þair olduðumu sorsaydýn eðer
Affet beni aþk suçlu benmiþim meðer
Yine senin bilmediðin düþlerdeyim
Bir sýr vereyim sana, perileri var gecenin
Uçsuz bucaksýz bir karanlýk okyanusta
Kabuðunda bir inci gibi anne derinlerdeyim
Ümit SEYHAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.