Sessiz Çığlık

Ölümün sessiz çýðlýðý,
Ben geliyorum, hazýr mýsýn?
Nidalarýný kah gecenin ortasýnda,
Kah uykumun tenha bir yerinde fýsýldar.
Ve ben...
Birdenbire nefesimi hissetmez olurum.
Donup kalmýþ, kaskatý solurum.
Avare nefsim, þiddetli tokatýný yiyiverir.
Sersemleþir, divaneleþir.
Elinden oyuncaðý alýnmýþ bir çocuðun
Avazý çýktýðý kadar, baðýrmasý gibi,
Dünyasý bir an için elinden alýnýverir.
Onun en büyük terbiyecisi olur,
Ölümün sessiz çýðlýðý...

Sana vaadedilen seni bulacaktýr.
Geride bir isimlik saltanatýn kalacaktýr.
Gariplik ve çaresizlik senin olur yoldaþýn,
Derdine derman yok, hani nerde haldaþýn?
Yýllar yýlý görmedin ki...
Ne olacak halim? diye sormadýn ki...
Ve geldi çattý sana,
Ölümün sessiz çýðlýðý...

Þimdi ben ne edem nere gidem?
Haydi söyleyin, bu caný kime verem.
Ne olur Allah’ým et bize kerem,
Günahlarýmý önüme serem,
Sus artýk, sus ne olursun,
Ölümün sessiz çýðlýðý...

Gün olur, devran döner,
Zaman deðiþir.
Deli gönül durmaz, hala eðleþir.
Aþuk maþuðuna böylece kavuþur.
Ölümün sessiz çýðlýðýnda...

Aydýn ÇETÝNER
(Ýzmir-Temmuz 2014)



Sosyal Medyada Paylaşın: