Duvar/Kadın

Mum ýþýðý rengindeki silüetlere gölgesi düþtü gecenin
Tan yeri aðarmadý henüz
Son vapur limanda son düdüðünü çalana deðin
Elinde beyaz mendilli kadýnlar beklemeye koyuldu
Kiminin geldi beklediði
Kimi baþý önünde
Sildi gözyaþlarýný...
Beklendiðini bilmiyordu kimi beklenen
Ve kimisi de asla dönmüyordu gittiði yerden...

Kadýnlar umutsuz
Kadýnlar aðlýyordu
Kabullenmesi zor bir gerçek çarparken yüzlere
Dünya’nýn haliydi bu...

Neden bahþedilirdi ki haketmeyene
Hiç hakký olamayan mutlululuklar?
Hesap sorulacak tüm makamlar
Iþýklarýný söndürüyordu
Hayattý iþte
Çivisi yoktu
Çaresiz kadýnlar çaresiz bekleyiþlerde
Aðlýyordu...

Öznesi kaybolan cümleler
Yerini yalnýz yükleme býraktý sonra
Aslý olmayan hayaller utanç duydu
Mateme bürünen yas evinde
Bir türlü kýrkýncý gün gelmiyordu.

Ve sonra duvarlar vardý
Akþam olduðu vakit
Yürümeye baþlýyordu
Korku bilinen her seramoniyle
Çýðlýklar atýyordu umarsýz
Īnsanýn içini yakan alevler türüyordu...

Çeyiz sandýklarý açýldý sonra
Īçinden naftalin kokulu iþlemeler saçýldý
Kangren olmuþ bir ömür
Kurtulamadý ihanetten
Olmuyorsa olmuyordu
Gülmedi mi lanet olasý kader
Gülmüyordu!
Kadýn sonuncu umuduyla derin bir uykuya daldý
Bir gün daha böylece son bulurken
Ne dünü arattý bugün
Ne farký kaldý dünden...
Sosyal Medyada Paylaşın: