Antik ezgilere eþlik eden lir seslerinden ibaret bir armonidir huzurumuz.
Avuç içi çizgilerim hep nötr.
Ezgilerime yazdýðým her kederi fonda lir sesi eþlik ederken doðurdun.
Bizim þarkýmýz deðil duyulan o melodi,
o uyduruk çýnlamalar melodi de deðil zaten.
Kimsesiz düþlerim bir sana hasret ölesiye.
Herkes tanýr onlarý ihtiraslarýndan, sen de öyle!
Senin kadar güzel hayalin yolunu þaþýrýp da gelmedikçe,
bu amil sarhoþluk siliyor geceleri kahýrla.
Mýsralarým algýn, nahif ifadelerim bitap. Üþüyorum,
ýsýnmak uðruna düþüyorum cehennemin en derin çukuruna, kayboluyorum...
Gözlerini kapatma, her göz kýrpýþýnda bir yýldýzým sönüyor.
Yýldýzlarýn selamýdýr bakýþlarýn.
Korkarým ki, öylesine bir denesem bakýþmayý, nazar deðdireceksin gözlerime...
Dokunuþlarým, fersude dokunuþlar.
Bitap düþmüþ gecelerimi yýldýzlarýn kanatlarýnda sana taþýyorum,
ayrýlýk vukuunda terk edilen bir ceninin teessürü gibi.
Hiç birinin hiç kimsesi olmayacak.
Benim gibi, bir þeyleri hep eksik yaþayacaklar.
Bütün eksik yaþamýþlýklarým barýnamayýp çýkýyor hayatýmdan.
Bahtýmýn karasýndan baþka rengim yok!
Siyah beyaz düþlerime her düþtüðünde renklerden muaf bir gökyüzü çiziyorum sana.
Eksik, güdük, yetersiz ve anlamsýz sözcüklerle süslediðim,
darmaduman haldeki karanlýklarýmda sen de ziyan olma, git, uzaklaþ benden...