Karakýþ gene geldi, ama sen gelmedin
Gelmedin diye mutsuzluk, bezginlik dolu dolu
ve ben hala gelmeni bekliyorum...
kýzamýyorum karakýþa;
tüm zorluklarý aþýp gelmiyorsun ya,
iþte kýzdýðým bu…
gelmediðin için kederliyim
her yer muzlim
her dem inziva
her düþ maðmum
her gün beklemekten ihtiyarladým mý, ne
her gün biraz daha azalýyor yetenek ve temayüllerim.
neden bu nefret, bu inat?
bilemiyorum
sýkýlýyorum, sýkýlýyorum artýk, anlatamýyorum…
beklerim sonsuza kadar,
bu kýþ ve bütün kýþlar beklemeye alýþtým
gelmiyorsun diye küsemiyorum, belki gelirsin;
belkilere tutunarak, yüreðimi yeni bir umuda taþýyorum
beyaz çiçekler yaðýyor sokaða, katrilyonlarca çiçek,
hiç biri diðerinin ayný deðil,
hiç biri diðerinin ayný olmayan parmaklar,
dünyada ne kadarsa o kadar,
iþaret ettikleri her yerde beni gösteriyorlar, hep beni...
ben duygulanmýþým iyice, aðlýyorum...
uzun bir kýþýn hemen ardýndan gelmiþ
yeni bir kýþý daha yaþýyorum aðlayarak,
çocukça kederlerimle özlemimi yoðuruyorum
ve bir kýþ daha yüreðimi umuda taþýyorum...
biliyorum, gene gelmeyeceksin,
belki de geleceksin, beni görmeyeceksin,
belki de görmezlikten geleceksin
gene çocukluk bayramýmý salýncaksýz geçireceðim
üþüyeceðim
yaþlanacaðým
çirkinleþeceðim
aðýrlaþacaðým