Ruhsuzlaþtý kelimeler sevgilim. Týpký aþkýmýz gibi kelimelerinde sonu geldi. Þiirler birer birer tükeniyor Umutlarýmýz gibi. Ve yaðmur yaðmýyor artýk bahçemize. Çiçekler kuruyup gidiyor. Týpký, týpký gözyaþlarýmýz gibi kesildi yaðmur. Hiç umud yok yarim. Hiç ruh yok. Hiç yaðmur yok. Týpký göz kapaklarýmýzýn altýnda ki kareler gibi siliniyor herþey. Zaman geçiyor yarim. Zaman herþeyimizi alýyor elimizden. Yarýnlar dün, dünler aylar oluyor yarim. Ve umudlar tükeniyor artýk. Kelimeler her geçen gün ruhsuzlaþýyor... Yað artýk hayatýma yaðmur gibi yarim. Her zerreme iþlesin damlalarin artýk....
Sosyal Medyada Paylaşın:
tuncay BOLAT Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.