gözyaþýný hatýrla
insan bilmek ister yollarýný
üzülme unutuþun saklandýðý mevsim dört keredir
aðrýsýný veren dudaklar kadar týbbi
ve kendi uykusuna bayýlan aþklar kadar da rahat
nasýl çýktýðýný bilemezsin
uykularýn çatladýðý gecelerde kentler sessiz
herkesi çýplak sanar ayaklarým
öncelikle beyaz bir ten ve göðsünde kaydýrak
meyve býçaðýyla açýlýr kalbi sevilenlerin
birkaç defa yatmadan önce soðuk demir
sýðmaz hiçbir diyagrama ölümler
(fe ve c hariç)
bir hazineden daha fazlasý gülüþün
harcama
kiralýk þeytanlarýn açlýðýnda kýrýlmasýn týrnaðýn
beyaz yakýþýr ellerine
sýðýnabilirsen cinnet sayýlan duvarlara
týkýþtýr hazzý gecene
mýzýkanýn eksi bir notasýnda
at olur taylar uslu durunca
oysa kýrýlmak bir an meselesi
izini yitirince gözü kalýr denizkýzýnýn
kayalýklarda boþ þiþelere tapan yengeç kýskacý gibi kirpiðin
vahþi yazlardan derin uykulara
o hisle büyürsün mayýstan, daha iyi mayýslara
birkaç öksürük
buruþ buruþ kaðýtlara da iltihap meselesi
insanlýk morg
uyanan, kýpýrdayan, fýsýldayan ne varsa
biz rüzgar iniveririz toprak yollardan
yeni anlamlarý çoktan býraktýðýmýz sakýncalarda
ayaklarýmýzý okþayan semizotu mevsimi
çilekler biraz daha kimyasal
ve erikler tatsýz
kanýn kadar kederli olsun demlediðin çay
bir saat gelir içilmez ne de olsa
küf tutar yaralar
sözlerin biçimini alýr her ayrýlýk
kaçan sabaha yetiþir gece
kimse kalmasa da kendini affetmeye ihtiyacý vardýr insanýn
mecbur ihanet baþlar bir zaman sonra
bilyelerini kaybeder her çocuk
yýðýlýr geçmiþiyle þimdi dedikleri
bir zaman gelir
öpemez kendisini bile insan
bir zamandý, bir þeydi, çýkmak bilmiyor göðsümden
her þey el ele, doðru cevap yalnýzlýk