sessiz uyanış

sessiz bir utanýþtayým yine
tüm bildiklerimi eriten çözümsüzlüðünde belleðimin
bir gülün dokunuþuyla uyanýr içimde
umudun sessiz kýpýrdayýþý
ve her yalnýzlýk kendi çözümsüzlüðünü üretir
kendi içinde kendinden de yalnýz ben miyim


ben miyim þimdi; ütopik sevinç yankýlarýnýn
hüzne boyadýðý týný
içine iþlemiþ zamansýzlýðý rüzgarlara taþýyan uðultu
ölümün korkusuzluðuyla çýplaklýða bürünmüþ o hiçlik
kýrgýnlýklarý yüzüne örülmüþ bir duvar gibi donuk
ve kýpýrtýsýz duran bir zaman gibi cansýz ben miyim


ben miyim gecenin geniþ bozkýrlarýndan
sabahlarýn durgun sularýna yol alan teklik
dünlerin aðrýlý kederini tinselliðe bölen boþluk
kavak esintileri ve incir kuþlarýnýn sevinciyle bir
yüreklerin susuzluðunda bir toz bulutunu andýran
insan biçiminde ki o hayal ben miyim


ben þimdi bir kumrunun çalýlarla yuvasýný ördüðü
o bitimsiz heyecan
ve kendi cehenneminden habersiz bir serçenin
telaþlý ve sarsak atýlganlýðýyým
sahte düþlerinizi tutsak hayallerinizle süslediðiniz
korku dolu yalnýzlýklarýnýzýn içinde
sayýsýz kötülükler barýndýrdýðýnýz uzam ben deðilim


meriç aydýn
Sosyal Medyada Paylaşın: