hezeyânı hâl

kaç kelam yaktým
karlý kýþ akþamlarýnda
kaç çýra yardým kalbimi kaynatýrken
âtinin kazanlarýnda
gülen gözler gördüm tavanarasýnda
bebekleri sarkmýþ pencerelerden
ekmek kokusuna kanmýþ halimle ben
meded umuyordum buðday benizlerden

seviyordum sokaklarý
sokaklar ömrümün kuru dallarý
güllerin yortusu yaksada tenimi
buz kesiliyordu senden arta kalanlar
arta kalanlar yalanlar
deliðine sýðmayan yýlanlar
yýlanýný sevmeyen adamlar
hep bu sebepten kayboldular
þehrin görünmez hücrelerinde...

sükût saklamýþtým oysa
derin dondurucusunda sînemin
bu yüzden harcadým kelamlarýmý
kollarýn.. uzantýsý gibiydi yollarýn
hiç bir yorgan altýna saklanamýyordu
yalvarýp yakarýþlarý karadullarýn..

yangýným bu yüzdendi
yaðmalamalarýmda
kulak zarýmý delen gürlemelerden
boþalan sicim sicim aðlamalarýmda..
bu yüzden yýkandý harflerim
yazamadan adressiz mektuplarýmý
her kar tanesi kor olup düþüyorken
üþüyordu ceplerimde ellerim
yüreðim? yok.. o üþümeyi bilmez
yârin nârýna düþüp yanmýþ bir kere..
Sosyal Medyada Paylaşın: