Sen giderken Eskiþehir’e kar yaðýyordu
Üþüyordu yüreðim,
aþk çiçeðim,
uður böceðim,
çýðlýklar koymuþtum benekli kanatlarýna,
dönüp gelmeni,
Gül baharý topraklarýmda can suyum olmaný,
sarýlýp ýsýtmaný istiyordum umarsýz;
konuverseydin ellerime ýsýnýverecekti üþümelerim.
Her çýðlýðýmda þiirler damlýyordu kar beyazý,
þarkýlar inliyordu...
Dönmüyordun.
Yüreðim acýyordu, aðlýyordu gözlerim
Öksüz kalmýþtým sensizlikle, çaresiz kalmýþtým,
Ýþtiyak kesilmiþ hicran yollarýnda sühunetsiz kalmýþtým...
Her kýrdýðým aynada senin yüzünü aradým,
her yaþdönümünde senin ütopyaný kurdum acýlý mimiklerde
çöle kesmiþ bir yürekte seraplar yeþerttim ulaþtýkça yok olan
senin fantasman ile yaþadým sensiz bir dünyayý, tutkulu
muhabbete hasret, handeye hasret, sana hasret,
sana vurgun...
Tahassür kaygýyla boðuyor beni,
karabulut gibi geliyor üstüme üstüme,
Vuslata beklenti uzadýkça her damla yaðmur bir darbedir yüreðime
Ýnan ki, çare sensin umut dergahýmda yokluðuna dayanýlmaz
Her duamda Tanrý gibi gözlerine daldým yýldýz yýldýz,
Her yýldýzda kan damlasý gül yapraðýma
Gözlerimi yaprak yaprak akýttým bin bir ’ah’ ile,
bülbüller figan etti güllere...
Umutlarým kucaðýmda sokak sokak aradýðým sendin,
Arnavut taþlarýna takýldýkça ayaklarým kanamakta dizlerim,
Kaybolduðum her çýkmaz sokakta umutlarým yok olmakta...
Umutlarýmýn tükendiði sokaklarda kirlendim ben
Utanýyorum aynalardan...
Acýmasýzca eskittiðin yüzümü, geri ver bana benliðimi;
Ya da, defnet mutsuz ozanlar kabristanýnda iki taþ arasýna
gelecek hayallerimizde tükettiðin beklentilerimi.
Kemal Paracýkoðlu
13 Mayýs 2015, Eskiþehir