HAYDARPAŞA GAR OTELİ -2-

Rüya bu ya;
Bayram, Hafta Sonu
yada Tatildeyim;
"- Haydin,
Haydarpaþa Kültür ve Sanayi Fuarýna
gidelim." dedim.(*)

Eskiden Gülhane vardý Eðlence Parký, Ýstanbul’da.
Þimdide var,
bilen hatýrlar;
O Günlerde güler, gezer, Pikniklerdik orada.
Büyüklerimiz Semaverle Çay içerdi
Havuzu Balýklý-Fiskiyeli Bahçelerde sýcak,
Biz
Dönme Dolap, Atlý Karýnca, Kolanlý Salýncak...
Sabýrsýz beklerdik Kuklayý,
ha çýktý-ha çýkacak.

-2- H A S A T
Yer;
Nam-ý deðer
Haydarpaþa
Eski Ýstanbul Ana Tren Garý,
bugünki Kültür ve Sanayi Fuarý.
Bölüm; Köy Müzesi.
Konu; Harman Yeri.
Muzik; Saz eþliðinde Buðdayýn Çilesi

Herþey öyle güzel ki;
Köylü Kasketli Figüran
Pantolonu bol, kolsuz Cepken, yakasýz Mintan.
Kahve Önü Kulisinde Rol yapýyor,
Tavla oynuyor Ziyaretçilerle, Zar atýyor.
Ozaným çökmüþ köþeye
Saz çalýp, Aðýt yakýyor.

Diyelimki Çocukluðun,
Ekin, Tarla, Hasat, Harman görmedi.
Tanýmazsýn Buðdayý,
Arpayý-Çavdadan, Darýyý-Buðdaydan ayýramazsýn.
"Yediðin Ekmek
Fýrýncýnýn Eseri demek" sanýr,
Köy görmemiþ Þehirli Çocuk gibi
Köyü ve Köylüyü
Sinamadan-Ekrandan, Gazeteden- Romandan falan tanýrsýn.

Tut ki Tarla olsun
bir Bölümü Oyunun.
Bigisayara Esir Pamuk Ellerin
Topraðý kazsýn, bellesin,
serpsin Bel Önlüðünden Avuç-avuç Tohumu,
Öküz çeksin,
Gövdesi kaba Aðaç, ucu sivri
Saban Demirli Karasapanla
Tarlayý yarsýn
yada
Pullukla, ne bileyim.

Elde Tokmak Taþ Leðende,
dövsün Buðdayý Elin,
elesin yuvar Elek,
sulasýn Elle Unu,
yumruklasýn Hamuru,
yoðsun-bursun,
kopatrsýn-tarsýn Somunu,
Taþ Fýrýna atsýn,
sürsün Tahta Küreði,
kýzartsýn, çýkartsýn
Damaðýn Burnun tatsýn
El Emeði Ekmeði

Ora Tarla,
bura Hasat
Harman Yeri diðeri.
Öküzü çeken Köylü
Kýrmýzý-beyaz-Karelli Mendil sarýlý Boynu,
iyi oynuyor Oyunu;
O Çekiyor Boyunduruðu,
Öküz Kaygan Tahtayý.
Tahtanýn Adý Döven,
Tahtanýn altý Taþlý,
Taþýn Adý Çakmak Taþý
kesicidir Diþleri.
Tahtanýn iþi; Biçer-döver Ekini.

Döðen altý Baþaklar
Döðen üstü Çocuklar.
Köylünün Alnýnda Ter,
Öküzü çekmeden evvel
durdu.
kaldýrdý Kolunu,
Elinin Tersiyle Alnýndaki Terleri sildi.
Üstten
3 Düðme açýk Gömleðinin Göðsünden
fýþkýrýyor dýþarý
Siyah-beyaz-gri
Orman gibi Kýllarý.

O Ara
Ýki çocuk Arabadan indi.
Binmek istedi bir Yenisi.
Gülerek yayýldý Arabadakiler,
Yer vermediler.
Köylü dayanamdý, baktý Öküze.
birþeyler mýrýldandý,
Öküz oralý olmadý;
"- Hüüü!" dedi, Çocuklar,
Öküz aldýrmadý.
Ta ki;
Tahta Dövenin üstüne Yeni Çocuk binene kadar
bekledi,
Köylü Yularý çekti,
Öküz kýmýldadý,
Çocuklar akýþladý.

Þimdi
Köylü Öküzü çeker,
Öküz kaygan Tahtayý.
Tahtanýn Adý Döven,
Tahtanýn altý Buðday-Saman.
Döven dövüyor, Ekini biçiyor aman,
kayýyor-ayýrýyor Tohumu Baþaktan
Amanin aman-aman!

Harmanda Ekin, Havada Buðday kokusu var.
Odamda Ventilatör kusuyor Rüzgar.
Yeli Tenimde Uykuda duyuyorum.
"- Dalsam mý, uyansam mý,
yoksa hala yazsam mý,
Bu ne biçim Rüya,
Karþýtla uzlaþsam mý?"

"- Bana ne!" diyor biri;
"- Bana da!" diyor Hepsi,
paylaþýlýyor daha,
Yitiyor Haydarpaþa,
Kat-be-Kat Otel oluyor.
Banka, Büro, Alýþ-veriþ Sitesi.
Refah, Huzur, Kalkýnma
Köþk, Konak, lüks Apartman Katý...
Bu ne biçim bir Dünya?
Sen kimin Avukatý?
Bu ne biçim bir Medya,
sen neyin Avukatý?

(*) Lütfen, Ýstanbýl Seni 17-18-19-20 Þiirlerimi okuyunuz.







Sosyal Medyada Paylaşın: