oralarda bir yerlerde,
sevecen, sevimli ve saygýn
bir yaþlý anne vardý;
çabucak kederlenen bir yaþlý kadýn …
doðurmuþ, büyütmüþ
ve aþçý, bulaþýkçý, çamaþýrcý,
çerçöpü bitmeyen temizlikçi
ve koca zevki
ve sofrasýz öðünlerin acýmadýðý,
ama hastalýklarýn bile acýdýðý,
acýyýp da yýkmadýðý,
solgun ve beli bükük
ve beyni yýrtýlasýya aþýnmýþ
ve daha bir sürü özellikleriyle
bir yorgun savaþçý…
süpürgesiyle savurduðu tozlar gibi
toz olup savrulduðundan,
elasýný oðluna verdiði gözleri
bir daha
bir insan yüzü göremez oldu.
solgun ve bükük ve yorgun bedeni
dünyanýn hiçbir ateþiyle ýsýnamaz oldu…
oysa
bu sevecen ve sevimli
ve saygýn
ve çabucak kederlenen
ve yorgun annenin
yalnýz yaþamýnda,
ara sýra da olsa,
onunla oturabilir,
bir sevgiyi paylaþabilir,
dolu dolu yürekler
ve gülümseyen dudaklarla
onunla konuþabilirdik…
keþke Çankaya köþkü’nün
ya da topkapý sarayý’nýn
içinde yaþatabilseydim seni yaþlý anne!
ama sen,
yeryüzünde ancak yüreklerde yaþayabilirsin!
göklerde ise,
ayaklarýnýn altýndaki cennet köþkü’nde yaþýyorsun!