bobasý ðandýrdý abamýn gayýný olcaðýnan düþdük yola aslýnda o da gýzgýlý emme beni tesella ediyo aklýsýra “gorkma” file deyo da iþin aslý esasý valla kendi de gorkuyo goca ovanýn yüzünde cingenin garý boþadýðý zaman ödü sýddýyo, tir tir titreyyo yau da(h)a o da sabi sübyan bi çocuk iki dölüm getdik gedmedik bin piþmanýn çocuða da irezil olcaaz hiþ gonuþmayoz senin ki elimi dutdu goyvumayo
derkene bi bakdýk kiyne Gundanný’dan yandan bi tatar arabasý þangýr þangýr gelip geli “heþ deðilise bizi Gövcelliye gadak bindiri” deye geçirdim içimden meðrem bizim düðün arabasý dönmüþ, bizi almaya geli(r)lerimiþ nassý seðirtdik ordan çaya varýp durdular herkeþ arabadan enmiþ at arabasý bizi aldýðý gibi do(ð)ru Gundallý yol ayýrdýmýna varý(rý)na varmaz abamýnan bi sarýlýþdýk
“iki köyün arasýda sýra dað ben nerden bilecen gargaþlarým sað insan abasýný etme mi marað getme gardaþ getme buraðýp getme beni gurbete ele yalnýz gönderme”
abacazým bi aðýt dutdurtdu sanýsýn atlar bile a(ð)ladý herkeþler düðün ediyoru gelin alýyo(r) havasý ðalmadý
‘-baþga köyden gýz alman’ deye yemin ediyon içimden baþka köye gýz verennere de verdim gayarý
bek zoruma getdi bek herkeþin gözleri doldu tekral bindik daah dee dedik bi tekerin sesi var gari hiþ kimse “hu” demedi herkeþ a(ð)ladýðýný sakladý yardýk getdik garannýðý
de! birez önüþkü o muray çocukdan eser yok abamýn gayýný Þabanýnan öyleynen epap olduk bi-kaþ gün sonura gene Gövcelli köprüsünde endik emme oraya ðagak tomafilinen geldik
ömrümde ikdiba tomafile o zaman bindim bi emmi püsgevit verdi kimin o(ð)lusun dedi bobamýn adýný vermeð isdemedim “ebemin o(ð)luyun” dedim “eben kim” “hatmaca” elhasýlý kelam ayný yoldan köye geldik eniþdem, abam elimden dutup “guþ-guþ ” bile etdiler ne ðadak seðirdim etdik, Gövcelliye varalak dýrmandýk Yazýlýgaya’ya eniþdem beni hopuç etdi, gýyamadý da yatýrlara dova edelek, do(ð)ru Davýllý Çeþmeye neçe sonura gecenin leylisinde varývýdýk köye
hinci aklýma ðeliyo da Þabanýnan gelin alýmý ðün gelseydik; köye nasý ðelidik ne zaman etiþirdik Allah mafaza yolumuzu gaybedebilidik … de! onu decen; çocukluk iþdeciði nazýmý çekecek birileri olmuþ ömürde bi! ne eziyet etmiþiyin adamlara hinci hinci aklýma ðeliyo(r)da biz de olsa valla talla çoluk-çocu(ða) file me(h)remet etmezler aðzýnýn üsdüne elinin tersiynen, iki çarparlar “otur oturduðun yerde, eþþolueþþeg” deye çocuðusan çocukluðunu bilcen öyle ya”
o ðün eyicene annadým ki bizim köyde isannýg yok, hiþ kimse çocuk olmamýþ kimsenin çocuð aramak uçu tokdura file, o(ð)lan dilemeð uçu “Bolat Tekkesi”ne getmediðinden belli de(ðil) mi çoluk-çocu(ðu) adam yerine goyan da yok anan öldüyse “evlat” deyen de arayýp soran da yoook .. yok!