AYRILIK ACISI

Bilmiyorum,bu gün,
Seninle ayrýlýðýn,kaçýncý günü ?
Kaç gündür,acýsý içimde ?
Bu nedenledir ki,
Hep buðulu gözlerim.
Okþayamýyor artýk,
Baþak rengi saçlarýný,
Sana hasret,ellerim.
Sardunyalarým solgun,
Çok üzgün Karanfillerim.
Boyun bükmüþ bahçemdeki,
Sevdiðin,ateþ güllerim.
Bir sýzý var,sol yanýmda,
Sanki,bir yangýn yeri,
Çaresiz,zavallý yüreðim.
El ele yürüdüðümüz kumsalda,
Hala duruyor silinmemiþ,
Ayak izlerin.
Gün batýmlarýnda,
Uzak ufuklarda hep,
Seni arýyor,nemli gözlerim.
Yaný baþýmda hep,
Sensizlik,çaresizlik,umutsuzluk,
Ve hüzünlerim.
Uyumak ne kelime,
Birer kabus,sanki gecelerim.
Ýçimde birikmiþ,bütün piþmanlýklarým,
Anlatamadýklarým.
Sana,tekrar tekrar nedensiz,
Söyleyemediðim sevgilerim.
Ama,iþte ben buradayým,
Yine,eskisi gibiyim.
Dinlediðim her hüzünlü þarkýda,
Derin derin iç çekiþlerim,
Ýçimdeki,onca umutsuzluklarla,
Dalýp dalýp,kendimden geçiþlerim.
Hani,her þey güzel olacaktý.
Hani hep,bunlar da geçecek demiþtin.
Ve sen,bir gün ansýzýn çekip gittin.
Býraktýn,ellerimi tutmayý.
Anlaþýlan o ki,
Ne sen,sevmeyi baþarabildin,
Ne de þimdi ben,seni unutmayý.

Tuðal KÖSEMEN / 16.Haziran.1965
BURSA

Sosyal Medyada Paylaşın: