Sönünce ümit ýþýðým
Sönüyor içimin ýþýðý
Ýçim içimden geçiyor
Sýkýlýyor sýkýldýkça göðsüm
Aðlýyorum bir kýrýk kalbin içinde
Sýzlýyorum sýzým sýzým
Baðrým þahin yuvasý gibi delik deþik
Caným yanýyor caným
Ey acýsýný bal eylediðim
Kýrkým geldi
Azrailim geldi
Sense olduðun yerde
Günlerim ay oluyor
Keder bulut bulut geçiyor üzerimden
Kayýp giderken uygun adým
Fýrtýnalar kopuyor yüreðimin geçitlerinde
Tut elimi hiç deðilse
Tutuþtur karanlýðý
Maviler sür gökyüzüme
Sözlerim yarým kalsa da
Anla beni
Bir iðne ucu kadar da olsa
Anla beni
Yalnýzým
Yapayalnýz
Bir aðaç gölgesi kadar
Ben þimdi hangi zamaný yaþayayým
Geceler uçurum diyorum
Her þafakta ipe götürür beni gündüzler
Kaç kez sýnar sabrýmý
Kaç kez söker yüreðimi yalnýzlýk
Her defasýnda sana geliþim
Gidecek yerim olmayýþýndan deðil
Son kez göreyim istiyorum gözlerini
Kursaðýmda hevesimle
Gel de
Ne varsa götür solumdan
Madem ellerin zimmetli baþka birinin ellerinde
Git o kadar daha uzaða
Aklýma her geldiðinde benim caným yanarken
Git bir el bile sallamadan
Zamanýn kurþunu dökülürken saatlere
Git yalnýzlýðýmý kimsesiz býrakarak
Ben nasýlsa býraktým mutluluðu
Beni yarý yolda býrakanda
Demek ki yüreðine Venüs kadar ýraktým
Ya sen aþkta ustaydýn ya bu aþkta çýraktým