Baba Bayramınız Mübarek Ola

Eþkiya torunuyum ben.Daðlarda yaþayan,ara sýra köye inen;hikayesini merakla ve gururla hep baþkalarýndan dinlediðim,tanýmak þerefine eriþemediðim,kendi devrindeki zalim bir aðayý öldürmek suçundan hapis yatmýþ,cesaretiyle ve ama dürüstlüðüyle bilinen Kara Avdo’nun torunuyum.

Babam,kendi halinde, sakin tabiatlý bir delikanlý.Ve annem, babasýnýn kýzý.Biri güzel,biri yakýþýklý.

Dedemi karþýsýna almaktan çekinmeyecek kadar büyük sevmiþ olmalý ki ,annem baþkasýna niþanlýyken kaçýrmýþ onu babam.Her zaman söylerim:Cesaret, korkunun karþýsýnda sýnanmadýðý müddetçe; cesaret deðildir.

Köyden þehre yerleþmiþler doðal olarak.Çeþitli yerlerde iþçi olarak çalýþmýþ.Ben doðduðumda at arabacýsýydý. Ýnþaatlara kum ve su taþýrdý babam.

Çocukluðum döneminde, benim memleketimde taþýma aracý olarak,bir kaç taksinin dýþýnda fayton ve at arabalarý vardý.Babam,daha yüksek hedeflere varmak istemiþ ki,kara yollarýndaki iþinden istifa edip at arabacýlýðýna baþlamýþ.

Hýrslý,çalýþkan bir adamdý .sýfýrdan baþlayýp,kendi iþini kurdu zamanla ama orada da iþçi gibi çalýþtý.O zamanki en büyük sorunum buydu benim. ’ Keþke okumuþ,devlet iþinde çalýþan bir babanýn kýzý olsaydým’ derdim;içimden.Bunu yüksek sesle söylemedim hiç.O yaþta bile böyle fedakar bir adama,söylenecek söz deðildi;bilirdim.Daha sonra bununla gurur duysam da o ezikliði, içimde yer eden bir alýþkanlýk gibi belki, çaresizce taþýdým yýllarca.

Çözülse de izi kaldý...

Ýlk okuldayken benden bir kaç yaþ büyük olan iki sýnýf arkadaþým,annemin o kadar diretmeme raðmen ýsrarla at kuyruðu yaptýðý uzun saçlarýmý çekip,’ Deh arabacýnýn kýzý ...deh’ diyerek beni aðlattýklarýný hala içim acýyarak hatýrlarým.Babama þikayet edersem,beni daha çok döverler diye hiç sesimi çýkarmadým; taa ki beþinci sýnýfa kadar.Tahminimde yanýlmadým.Arkadaþýmýn ailesiyle konuþmuþ annem.Ertesi gün ’ Abi ’dediðim iki erkek arkadaþým tarafýndan hem dayak yedim,Hem de aþaðýlandým.Üstelik yalnýzca sýnýfta,teneffüslerde deðil,yol boyunca,eve varýncaya kadar...

Nihayet mezun oldum,kurtuldum derken,orta okul birinci sýnýfta beni tanýyan bir erkek arkadaþým Habip ile ayný sýnýfa tesadüf ettik. Gördüðü ilk andan itibaren pis pis sýrýtýþýndan biliyordum baþýma neler geleceðini.O da biliyordu kanatacaðý yarayý.Hayat,o yaþlarda bile bana tatlý bir þeymiþ gibi gelmiyordu .Bu korkularla yaþamak o yaþta bir çocuða fazlaydý.Çok fazlaydý.

Babam odun-kömür alým satýmýna baþladý.Sanýrým iyi de kazanýyordu.Mahallede durumu iyi denilecek iki aileden biriydik ama adeta inadýma,patron gibi deðil,bir iþçi gibi yaþýyordu.Hoþ,fark eden bir þey yoktu. Babam baþbakan da olsa benim adým ’ Arabacýnýn Kýzý’ydý yine.

Habip,çelimsiz bir çocuktu.çok çirkindi.Ýçimdeki korku, bekleye bekleye öfkeye ve nefrete dönüþmüþtü artýk.Bir an önce söylesin istiyordum.Söylesin o cümleyi:’Deh arabacýnýn kýzý deh..’.Kim öðrenecekse öðrensin...

Dövecektim onu,dayak yeme pahasýna.Kafama koymuþtum.

Habip ayný zamanda mahalle komþumuzun oðluydu.O ara,ablasý ile ilgili bazý dedikodular çýktý.Bunu duyduðumun ertesi sabahý kulaðýna eðilip ’Nasýlsýn O...u’nun kardeþi?’deyiverdim.Bir anda alt üst oldu. Sýnýftan çýkarken,gözlerindeki yakarýþý gördüm; sustum.Çok üzülmüþtüm.

O günden sonra bana göz ucuyla bile bakmadý arkadaþým .Ben de ablasýyla ilgili kimseye tek laf etmedim.Çirkindi yaptýðým biliyordum ama,bana doðru olmayana,doðru davranmamýn gerekli olmadýðýna karar vermiþtim.Hala ayný þeye inanýyorum.

Bir iþçi,bir emekçi,bir at arabacýsýnýn kýzý olarak bu düzen içinde,bu toplum içinde payýma düþen aðýrlýðýn altýnda,babam kadar olmasa da ezildim ben de ama caným babamýn onuruyla,çalýþkanlýðýyla,okumadýðý halde aldýðý doðru kararlarla,hayat basamaklarýndan yukarý týrmanýþýnýn farkýnda oldum ve baþkasýnýn hizmetinde çalýþmanýn aðýrlýðýný taþýyamayýp,ailesini de sýrtýna alýp kendi yolunu týrnaklarýyla açmayý baþaran adama, her zaman saygý duydum.Babama benzeyen bütün emekçileri de,hayatý ’tüketmek ’olarak algýlayan,aradaki uçurumdan zerre kadar rahatsýz olmayan marka ve etiket manyaklarýndan,asýl zavallýlardan üstün tuttum...Anladým ki aþaðýlýk kompleksinin büyük olaný onlardaydý.Anladým ki,yaralarýný saklamak için yapýyorlardý bunu.Korktuklarý þeyi bana yaþatýyorlardý.

Babama bir gün aðlayarak’ Neden hala iþçi gibi yaþýyorsun?..Neden patron gibi deðilsin? ’dedim...Yalnýzca gülerek sarýldý bana.Anladým o gülüþün, onun göz ucunda bekleyen koca bir damla yaþýn maskesi olduðunu.

’ Herkesin bir derdu var
Durur içerisunde’

Kendim için baþaramamýþtým ama babam için daha güçlü durdum o günden sonra.Anladým ki, hýrlayaný çoktu bu düzenin.Ama bende verecek kemik yoktu artýk.

Herkesin en iyi þartlarda,insanca,eþit,utanmadan,utandýrýlmadan...yaþayabildiði bir dünya dileðiyle;
1 Mayýs Ýþçi Bayramýnýz kutlu olsun.


rejeton
Sosyal Medyada Paylaşın: