renkleri kararmış e b r u
’’ ve dedim ki
bu þiir yalnýz sana adanmýþtýr sevgilim ’’
( gölgene , uzanýp yazmak vardý ya neyse . . . )
aklýma kývrýlýp yattýðýn yerdeyim bu gece
iradem
karýnca kadar küçük karþýnda . .
parmak uçlarýný dinle þimdi
ellerini
saklayabileceðin kadar sakla benden
uzaða
yeþeren öfke
büyüyen hýrs
aklýmýzla becerip
düþümüzle öðüttüðümüz hasret . . .
hatýrla
biz yürürken kenara çekilirdi kaldýrýmlar
perdeleri sallanýrdý boðazýmýzda ki gemilerin
ben üþürken ’’ al þu ceketi ’’ demezdin bana
temmuz olurdu gövdende ki dallarýn
içine dolardýn etimde ki titremeyi . . .
sen
denizin üstünde yürümek gibiydin a þ k
belki yeldeðirmenleriyle güreþen s o n k i þ o t t u n
aklýmýn çocuk tarafýnda . . .
sonra bir gün her masal gibi bitti bu masal
ellerimde zil zurna bir telaþ
harfleri aðlayan bir hattat
renkleri kararmýþ bir e b r u býraktýn ardýna . . .
ve sustum o zaman ben
üstümde tavaný çökmüþ bir gökyüzü
elimde paslý bir neþter oldu a þ k . .
Ebru Karayel
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.