Týpký benim gibi özlüyor seni bu þehir.
Her sokaðýnda sana yakýlan aðýtlarýn sesi
Bir sana açarým þimdi her kapýyý
Bir de yokluðuna
Götürdüler saklayarak yüzünü benden,
Ben sustum, götürmeyin diyemedim.
Ýçime akýttým acýlarý, öfkemi haykýramadým.
Kayboldun, yalnýzlýðým kaldý ardýnda bir tek
Sensizliði aðladým yalnýzlýðýn duvarlarýna.
Sensizliðe hiç alýþamadým.
Özlemin gözlerimle buluþmasýydý sensizlik
Bir ömürlük aþk olacaktý beraberliðimiz,
gözlerimde damla damla ayrýlýk oldun
Solup döküldü yapraklarý sevgi çiçeðimin,
Böyle geldi sonu yaþama sevincimin.
Þimdi, günlere düþen umutsuzluklardan,
bir türlü kavuþamamaklardan ibaret bir kanamalý vak’ayým,
Yüreðimin pompaladýðý göz yaþlarým!
Saatler çalýþmýyor hayatýn durduðu andan itibaren
Acýlarý çiziyorum duvarlara silinmez kalemlerle...
Allah kahretsin!
Neden, giderken beni de götür,diyemedim ki?
Oysa
Mehtap dolu bir gök yüzünde seninle buluþmak,
seninle gökyüzünün sonsuzluðuna kanat çýrpmak,
Gözlerinin gök mavisiyle boyamak aþký,
Ellerini tutabilmek,
Sana sarýlmak,
Göðsüme koyduðun saçlarýný okþamak,
yüzünü doyasýya seyretmek,
ne kadar da güzel olurdu...
Sana kavuþmak varsa ölmek de güzel!
Ah, ölüm ah!
Sen olmasaydýn,
ayrýlýklar olmazdý !
özlem olmazdý!
Senin yüzünden gitti o,
ardýnda haykýrýþlarým, hýçkýrýklarým...