Ötelerin ötesinden bir ses gelir, Kendini hemen ele verir. Göðsüme... Yani tam þurama vurur. Yakar da yakar kavurur. Ayrýlýklar meydanýnda...
Bir defacýk görsem de çýksam yollara... Bu gönlümü sana deðil, Versem, boz bulanýk sellere. Vursam kendimi köhne duvarlara... Yine de kendime gelemem, Ayrýlýklar meydanýnda...
Bir deðil, bin asýr geçse de, Bu gönül yine seni sevecek. Cümle alem bir olsa da, Aradýðýný bir gün bulacak. Savurup hicranýný, Kan akýtan gözyaþlarýyla, Hep seni soracak. Ben hep bir ümitle, Seni bekleyeceðim, Ayrýlýklar meydanýnda...
Giderken ben artýk, Dönemem geri... Deli divane olmuþum, Umutsuz bir serseri... Gel etme ey yar! Bir ufacýk umudunu ver bari! Son bir vedayla, Tebessüm et, Ayrýlýklar meydanýnda...
Sen gittin gideli buralardan, Bizim ellerde bir kýzýl rüzgar eser. Virane meydanlarýn, Uçuþan tozlarý arasýnda, Bir hayal belirir. Hayaline karþý, hayallerim depreþir. Göresim gelir, seni hep, Ayrýlýklar meydanýnda...
Sevmek güzel þey, Sevilmek de hakeza öyle. Söyle ey sevgili! Haksýz mýyým? Hadi söyle... Tak ettirir canýný, Bu ayrýlýk bundan böyle. Seni sevmekten vazgeçemem ki, Ayrýlýklar meydanýnda...
(Temmuz 2014) Aydýn Çetiner kalin ][ikiyanayasla
Sosyal Medyada Paylaşın:
Aydın Çetiner Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.