Tanýnmaz biriymiþim gibi, bakma bana. Ben! Kuytu köþelerin, Parklardaki kýrýk banklarýn arkadaþýyým. Gelip geçenlerin bakýþlarýyým.
Hiç’ mi görmedin beni? Hiç’mi görmedin? Dalgýn, dalgýn güneþin battýðý yere doðru bakarken. Oysa! Çok zaman yaþlýdýr gözlerim. Sol elimde sigaram tüterken olurdur, oturduðum yerde Sað elim çenemde Ve! Derin kuyulara düþerdir düþüncelerim.
Biliyor’musun? Bazen bir çift kumru gelir konardýr oturduðum yerde önüme Baþlarlardýr, Kanat kýrýp seviþmeye. Kýrýk banklarda oturmuþ kara, kara düþünürken. Ben bakar! Onlarý kýskanýrým. Ve sonra! Dalar, dalar giderim, yýllar, yýllar öncesine. Kumrulara, bakarken.
Biliyor’musun? Çoðu zaman, deniz kenarlarý olurdur gezindiðim yerler Bir kenara iliþmiþ, mavilere dalarken Otururdur yanýma, O güne kadar, hiç tanýmadýðým garipler. Konuþtukça onlar tanýr beni ve ben tanýrým onlarý. Tanýmayý tanýrlar’da! Ýçimi kasýpkavuran ateþi, ne iþse göremezler.
Ben parklarýn Ben yalnýzlýðýn ve kaderine küsenlerin arkadaþýyým. Ve ben! Kaybedilmiþ dostlarýn anýsýyým. Ve bir’ de! Yanýmdan gelip geçenlerin yüreklerinin sancýsýyým. Ve! Elimde bir simitle, karnýmý doyurmaya çalýþýrken Görenlerin acýsýyým. Ýþte bu yüzden herkes tanýrdýr beni.
15 Nisan 2015-04-15 Ahmet Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.