Zordur Yaşamak

Sevmiyorum artýk dünyayý,
Gülmek mesela.
Zor geliyor,
Ve düþündürüyor,
Her gün ýsrarla yaþýyor zannedilmek,
Derken ölmekten bile haya etmek.
Ateþten kanatlarýyla uçuþur
Adeta göz alýcý bir yýldýz gibi,
Gecemin kýrýlgan dalýna konarlar,
Cansýz bir kaç kum tanesi.
Sonrasý,
Hepten karanlýk,
Ne içim belli, ne dýþým.
Bir þey yaptý bana,
Adýný bir türlü koyamadýðým.
Hiç gelemeden gittiðin günün ertesi.
Siyahý çabuk sevdim,
Zihnimin duvarýna yakýþtý diye.
Sevmeyi ölmek bildim,
Aldýðým nefes hep haybeye.
Hayaller, arzular çoktan mevta,
Cildi solmuþ bir kitap gibi
bekliyor hep ayný kýrýk rafta,
Yüzümü karartmýþ derinlerden biri,
En güzel düþünceler bile harap kafamda.
Bir þey var desem,
Sanki susmak daha evla,
O da kalýversin artýk lafta.
Bir nefeslik cesedim artýk,
Yalnýzlýk orkestrasýnýn þefi.
Her ölümün bir ömrü var,
Onca bedelin günahsýz bir sahibi,
Belki firar, belki kýrýk.
Ýçinin ortasýnda
Görünmeyen, kocaman bir yokluk.


Sosyal Medyada Paylaşın: