Resmini çizerken kaybolup gidiyorum, týpký hayatýn gölgesinde kalan kurumuþ bir çýnar gibi Çok uzaklara,senin olmadýðýn mevsimlerde nefes alýyorum.
Hep soðuk havalar çarpar suretime oralarda Kardan beyaz bir örtü gibi olur yanaklarým Ve sonra kaskatý kesilen dimaðýmdan Sessizliðin fýsýldadýðý sözcükler Ruhumu öyle acýtýr ki Yankýsý kalbimde sýkýþýr sevgili.
ve þimdi diyorum ki kaybolmadýðým bir resimde seninle buluþmayý ne çok isterdim seninle göz göze gelmeyi bakýþlarýndan düþen tebessümleri avuçlarýma toplayýp yüzüme sürmeyi ne çok isterdim..
oysa her þey istemekle ve her þey dilemekle gelmiyor yoksa sevgi, kendi kurduðun düþlerde bir mum gibi erirsin. Bende her gün biraz daha eriyip kayboluyorum sevgili. eriyip kayboluyorum sevgili..!!!
nisan 2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
roman21 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.