Nefesim kupkuru

Ne ses ne görüntü var senden parlayan,
Basit bir ýþýltý yansýmasý beynimi aydýnlatan...
Çoktur yoktun her açýldýðýnda baktýðým kapýda,
Oysa ben; sadece basit bir metin bekliyordum yarýna...
Zaman çok hýzlý, rüzgar kadar belirsiz,
Saate sýðdýrabilmek mümkünken adýmlarýmýzý...
Ki sen sayýsýz adýmsýn ansiklopedi kelimeleri arasýnda.
Sana çarpmasýn bakýþlarým diye sayfalarýný büktüðüm kalbimde.
Sözün olmadan geçen bir deste günde,
Betimlemeye fýrsat vermeyen adýn,
Baþka limanlarda rom içtiðini kaldýramayacak dudaklarýmdan sýyrýlamadý.
Oysa her iklimde yetiþen yaðmur var,
Dudaklarýmýn mührünü kýrar...

Gergin çatý brandasýna çarpan ince yaðmur damlalarý, boyundan büyük sesler çýkartýyor kulaðýmda.
Hayatýmdaki eksikliðinin boþluðunda, yankýdýr bu yaðmurlar belki.
Ya da çýplak ceviz aðacýnýn pürüzlü teninde gezinen yorgun, kör karýnca.
Sana giden yol hep ayný virajlarda kaza yaptýrýyor.
Oysaki karýncalar sað saðlim varýrlar hedefe.
Yükleri aðýrdýr her daim, fakat somuttur acýlar zalim.

Oturup düþünmeye fýrsatsýz kalýþlarým,
Dertlerimin ýslanmýþ talaþ yükü
Saatler haddinden yavaþ akýyor,
Kalbim bir kýrýntý peynir,beynim bir avuç kemirgen.
Düzensiz iklimlerin çocuklarý vardýr ya hani,
Ýste öylesine kýyafetsiz kalmýþým...
Hep soðuk , daima yakar güneþ, sular tuzlu ve birde nefesim, nefesim kupkuru...
Sosyal Medyada Paylaşın: