ALACA KARANLIK'SIN

Gözler görmez !
Beyinler,algýlamaz olmuþ,
Bir alaca karanlýk ki !
Aydýnlýk deðil,gösterdiði yol !
Karanlýk...
Göz bebeðini delen,gün ýþýðý,
Yontarken,bilinç elmas’ýný,
Daðýtýr,
Karanlýðý ve yankýsýný.
Bulur sonunda,
Bilimin gerçek Tanrýsýný.
Sen hep fare gibi yer altýnda,
Karanlýkta,
Göremezsin,o parlak ýþýðý,
Aydýnlýðý !
Çýkamazsýn,gün ýþýðýna !
Korku salar yüreðine ýþýk,
Aydýnlýk !
Onurlu insanlar gibi,
Dik tutamazsýn baþýný.
Mutluluðun,paylaþýmla büyüdüðünü,
Hiç bilmez,
Kederi,acýyý kaygýyý,
Hiç ama hiç anlamazsýn.
Bilimin,bilinçli derinliðini,
Rüzgarlarýn getirdiði,
Toprak kokusunu,
Hiç anlamazsýn.
Aydýnlýk deðil,
Alaca karanlýksýn.
Yürekli hiç deðilsin,
Fare gibi korkaksýn da,
Korkak bir zavallýsýn,aslýnda.
Aþk nedir,sevgi nedir ?
Yaþamak nedir ?
Hiç bilmez,hiç tanýmazsýn.
Sen aslýnda,insan deðil,
Yer altýnda,dehlizlerde yaþayan,
Aydýnlýktan,ýþýktan korkan,
Ýflah olmaz,yaratýksýn.

Tuðal KÖSEMEN


Sosyal Medyada Paylaşın: