Tabaðýnda kalan, Son lokman gibiydi sevdam ! Sen býrakýp gittiðinde, Hiç ardýna bakmadan, O,hep aðladý senin ardýndan. Ben,içimden seni, Bir türlü uðurlayamadým. Rüyalarýmdan silmeyi, Bir türlü,göze alamadým. Senin sevgini,bir güne deðil, Koca bir ömre sýðdýrdým. Tek kiþilik deðildi bizim sevdamýz. Hiç vazgeçilmez deðildi,yalnýzlýðýmýz. Ben,inanmýþtým senin yüreðine, Nakþetmiþtim seni, Bir Hüzzam þarkýnýn naðmelerine, Saçlarýný okþayan,sabah meltemlerine. Demledim,biriktirdim yalnýzlýklarýmý, Her gün,hasret duygularýmda. Geceler,hüzünlerimi saklasa da, Binlece umut vardýr dedim, Her sabah,bekledim seni, Gün doðumlarýnda...
Tuðal KÖSEMEN
Sosyal Medyada Paylaşın:
TUĞAL KÖSEMEN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.