Sen gelmeseydin Sevgili (s.a.v)

Sen gelmeseydin “sevgili’’ omzumdaki iki melek aðlayacaktý.
Hasretin pervaz diye dökülürdü bu âlemi kâinatýn ruhuna.

Hücre hücre tutuþunda “aþk’’ hep yarým kalýrdý.
Yokluðunun hasreti kanýmýza acý mühürler nakþederdi.

Sen gelmeseydin “sevgili’’ azad olmazdý Zinnîreler.
Yokluðundaki iklimde ömr-û billah ezilecekti Bilaller.

Mekke’den kâinata nur saçýlmazdý fersah fersah.
Kuruyan dudaklara çatlayan sineler dayanmazdý.

Sen gelmeseydin “sevgili’’ âlem bahar olmazdý.
Kâinata damla damla rahmet, faraklit gelmezdi.

Senin olmadýðýn iklimlerde; kýz çocuðuna sahip olmak.
Babaya utançtý, anneye tarifsiz acýydý ve kaderleri;

Babalarýnýn elleriyle diri diri topraða gömülmekti.
Alemi ilik ilik aðlatmýþtý bu cahiliye karanlýklar.

Sen gelmeseydin “sevgili’’ Mekke, Mekke olmazdý.
Çünkü; Mekke seninle Mekke oldu.

Hâl ahvâl, dil lâl olurdu; hasretin üþürdü dudaklarda.
Ruhumuzdaki hasretin; kemiðimizi, iliðimizi tutuþtururdu.

Sen gelmeseydin “sevgili’’ payýmýza hasret düþerdi.
Onsekiz bin âlem yokluðunda yanýp tutuþurdu.

Ruh ve beden bütünlüðü manasýný bulamazdý.
Lâ kefeni diyarý’nda kalp benliðine ulaþamazdý.

Sen gelmeseydin “sevgili’’ Ýsrafil sûru üflediðinde;
Ýnsanlarýn üþüþmüþ haline sûrun ucu aðlardý.

Ebû Zerr’e yokluðun, ana yokluðu misâli olurdu.
Ve “Lebbeyk lebbeyk!’’ canhýraþ çýðlýklarýnda;
Yedi göðün üzerinde yollarýný gözlerdi Bilal-î Habeþ!

Sensizliðin hasret ektiði iklimde;
Ebubekir’in kalbine dökülürdü kan û kezzap.

Sen gelmeseydin “sevgili’’ Hz Osman;
Okuyamazdý gözyaþýyla Kur an-ý Furkan.

Dizlerine kapanýp aðlamazdý;
Mekke gecelerinde Selman.

Sen gelmeseydin “sevgili’’
Gözyaþýyla seni yazmanýn;
Bu kadar tatlý olduðunu bilmezdim hiçbir zaman...

Uður Ali Ýmrân

Sosyal Medyada Paylaşın: