ÜÇ KARANFİL

Yalnýzlýðýn ilk adýmý, seni öpmektir.
Sonrasý kendiliðinden gidiyor zaten.
Önce tüm kadýnlar gitti fikrimden
Yalnýz sesin kaldý avuçlarýmda,
Aslýnda hatýrlanmayacak kadar güzeldi sesin
Lakin benim gönlüm biraz deli,
Ve ben senden baþkasýna saðýrdým.
Sonrasý daha ilginç bilirsin,
Bir gün gölgemi kaybettim,
Çýkmaz sokaklarýn birinde yitip gitti.
Sanýrsam kalbimin merkeziydi orasý,
Ýstersen ölçebiliriz,
Çünkü tam orda duyabilirsin kalbimin sesini.
Ama bir gün kendini unutursun,
Asi’ye bakan bir parkýn
Yalnýz bir bankýnda.
Çünkü yalnýzlýk,
Gitmektir kendinden bile.
Ve yalnýzlýðýn son adýmý, yine seni öpmektir
Ardýndan üç karanfil kalýr
Öptüðüm yerlerden.
Sosyal Medyada Paylaşın: