ŞEMSİYE
Sonbahar geçip gidiyor
Ne kaldý geriye, ne kalacak?
Bir kaç kuru yapraktan baþka.
Hergün bastýðýmýz o kuru yapraklar kimin umrunda?
Benim umrumda.
Bazen kýrdýk onlarý, bazen yaktýk
Bazen görmedik, göremedik.
Oysa onlar anlatmak ister bize
Tek bir þey, içimizde olan bir þey
Kýþýn habercisi, kuru yapraklar
Soðuðun habercisi, sararmýþ yapraklar
Bilemedim, dinlemedim
Ýçimde ki kýþý hissedemedim
Ýçim dondu, yitirdim sýcaklýðýmý
Karlar altýnda kaldý sevdam
Tüm yollarý kapattým yüreðimi gelen
Tuz bastým yüreðime en derin yaralarýma
Karlar içinde bir karanfil yaþar hala
Tüm imkansýzlýða raðmen
Çünkü biz imkansýz deðiliz.
Yaðmurlar yaðdý,
Þemsiye icat edilmemiþ içimde
Ýçimi ýslattým, cehennem alevinde
Ýçimde bir cehennem var hala.
Yitirdim sevdamý tutamadým
Yaðmura kaptýrdým ellerimi
Ellerimi de kaybettim sevdamla
Ellerini kaybettim bir karanfilin
Baþkentim olan ellerini.
Baþkentim düþtü, gökten aþaðý
Gök yarýldý, bir ad çarptý tüm sokaklarýma
Bir adýn ayak izleri var baþkentimin sokaklarýnda
Yapraklar paramparça,
Bir ad, sokak duvarlarýnda
Sokak lambalarý çoktan sönmüþ
Bir adam, elinde karanfil
Yaðmur hala yaðýyor, elinde karanfil
Bekliyor otobüs duraðýnda
12 numara.
Bir kadýn durakta, adýn sahibi
Elinde þemsiye, þemsiye icat edilmemiþ
Kadýn bekliyor, adam ýslanýyor
Adam adýn peþinde, kadýn karanfilin
Adam ve kadýn yitirmiyor
Çünkü imkansýz deðiller.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.