HOŞÇAKAL

Baðýra baðýra susuyorum
Gece uzun, gece mahþer yeri.
Masanýn üstünde kaðýt kalem
Bir þiir, karanfil kanlarýyla yazýlmýþ
Bir þiir, içinde iki ölü.
Bir adam, içinde binlerce ölü bebek
Bir kadýn, elinde þemsiye.
Bir sokak, ýþýklarý sönmüþ.
Bir yaðmur, ýslatmayan.
Hepsin de bir ad gizli.
Ad, hepsinden önemli.
Ad yaþamalý, dirilmeli.
Ölüler de dirilir, zamaný gelince
Yaþayanlarda dirilir,
Yaþadýðýný zannederken.
Zaten insan kaç kere ölür?
‘Bilmem, hiç saymadým.’
Sen saydýn mý çocuk,
Kaç yaðmur damlasý?
Zahmet et ve say artýk
Kaç yaðmur da daha ýslanacam?
Kaç yaðmur daha ýslatabilir beni?
Hissedemiyorum.
O kadar sert vurdular ki kalbime
Nasýr tuttu kalbim, acýtmýyor artýk.
Ne kötü,
Kaybediyoruz iþte ya,
Mesele bu deðil.
Mesele unutuluyoruz.
Kaybederken hatýrlanmak var,
Ölmek deðil iþte bu,
Hatýrlanmak yaþamaktýr.
Ýsmini hatýrlayan son insan öldüðünde,
Ölmüþ olacaksýn.
Ben ölmek istemiyorum.
Baþkentimin sokaklarýnda adým hep var olsun
Baþkentim ellerin,
Senin ellerin.
Avcunun içinde bir ad
Kazýndý, karanfil kanlarýyla.
Kilitlensin avcun, silinir
Dýþarda yaðmur var.
Þemsiyeler senin olsun.
Ben ýslanýrým.
O gün ýslandým,
Yarýn da ýslanýrým.
Hoþçakal.
Sosyal Medyada Paylaşın: