Yokmuþ bütün bir kent yokmuþ bütün dostlar hasret hiç filizlenmemiþ! öyleyse, baðrýmda uzayýp duran bu çýnarsý þey de ne?
salýncak sýrasýný çoktan unutmuþ çocuk gibi kalbim, aðlýyor kimi gecelerde sýðýnýyor boþluklara ki belki de tek neferi o yalnýzlýk…
mevsimler ýþýk hýzýyla mý gelip gidiyor kaçýyor her bahar ne de çabuk geçiyor seneler ben daha boðazýmda ki yumruyu yutkunamamýþken
yokmuþ bütün bir kent yokmuþ bütün dostlar sevgim hiç hacim kazanmamýþ öyleyse yüreðimden taþan bu haykýrmalar da ne?
kimler kimler bir rüzgarýn önüne düþüp neden bu kadar uzaklaþtýlar ben miydim kaçan yoksa kovaladýðým kendi gölgem miydi?
karanlýðýn içinde ki ýþýðý bulan meðer ne de içsel bir güç kazanýrmýþ öyleyse bu gönül yýkýntýlarý, saat baþý vuran bu hüzün yüz çizgilerime sinen bu keder de ne?
yokmuþ bütün bir kent yokmuþ bütün dostlar madem yoksun yoksun sen yok olsun bütün bir kent, dostlar silmesin yaþýmý beklemeler yok olsun yok olsun bu yürek bir hiçmiþ bütün rüyalar anýlarýmda bari hep öyle güzel bak!
( Dilek KARSLIOÐLU )
Sosyal Medyada Paylaşın:
karveçay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.