ÖZLEM
Derelerde önce bizi sonra giysilerimizi yýkardý o kadýnlar
Bazýmýza anneydi onlar, bazýmýza gelin,bazýlarýna yaban,dýþarýdan
Yakýp odundan ateþleri yaz güneþinin altýnda
Alýn terinde
Uzak gözleriyle ekmek piþirirdi
Ezber ,inadýna narin miras elleri
Elleri ki keþifsiz
Elleri bildik
Duru týpký gözlerinin ufku gibi
Ve yorgundu avuç içlerinde dinlenen sýzýlar
Öfkesiz
Sessiz
Ve en çokta mecburi
Kardeþtik ,yeðen bazýsýna ,arkadaþtý bazýsýna kimimiz
Özümseyip geçkin cevizin muhteremliðini aklýmýzýn cahilinde
Kocamýþ gölgesi dibinde
Dinlendirirdik mal peþinde toza bulanmýþ dizlerimizi
Çökeleðe sarardýk açlýðýmýzýn sabýrsýz neþesini
Hayallerimiz
Hayallerimiz yeþil ve en fazla kahvedendi
Týpký o baþý dumandan,eriþilmez daðlarýmýz gibi
Keçi patikalarýný arþýnlarken
Günleri doðurup bitiren karmaþanýn koynunda sevgiyle
Saðlam basardý gözlerimiz
Dokunduðu coðrafyanýn suskun soyluluðuna
Coðrafyasýnda çocukluðun
Anne koynuna sýðýnmýþ memleket gibiydi en çokta yüreklerimiz
Ah büyüdük
Büyüdük ki sonra
Ne þehirler aldýk ruhumuzun mahrem koynuna
Kimi gri
Kimi sadece ömrümüze keder
Yüzsüz,samimiyetsiz
Büyütememiþtik henüz
O ceviz gölgesinde toza bulanmýþ düþleri
Çocuklar doðurduk sonra
Daha çocuktuk oysa
Anladýk
Meðer annesine doymayan çocuklar
Büyümüyormuþ hiç bir kentin þafaðýnda
"Güneþten önce günü doðuran kadýnlar"
Hadi çocukluðun somun tadýný verin
Dere suyunda paklanmayý beklemenin masumiyetini katýp yanýna
Þehirler sýralanýyor þimdi aramýzda
Ve çok mavi buralar
Yer mavi gök nasýl mavi
Yedi kere açýyor buralarda limonlar ve narlar
Toprak üþümüyor kýþýn karýndan
Oysa ki
Gemiler ufukla suyun arasýnda bir görsen nasýl da tutsak
Hep tutsak
Kýmýldamadan
Ölmeye yaþlanýyor bu cennet sahtesi diyarda onlar ve umutlar
Ne demeli þimdi
Nasýl kanýp karýþmalý hayata
Çocukluðumuz ki ölü bir çocuk
Uðultular dolanýyor yüreðin hafýzasýnda
En çok yalnýzlýðý damýtýyoruz þimdi
Gün yitiði ruhumuzda....
Saadet YILDIRIM
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.