Biz, çýnar yapraðýna adýmýzý yazdýðýmýz gün, öldük. Tarihin þakaklarý kýrlaþmamýþtý henüz Acý biber sürmemiþti daha aþk gözlerine Kördüðüme baðlanmamýþtý attýðýmýz adýmlar Baþ/aklar eðilmemiþti Zülfikar kýlýcý gibi yüze Biz doðmadan kurdeþen olmuþtu aþk
Bakir çiçekler sorgularken dilinde Serçelerin kanatlarý kadar özgürdük. Buzlar erimeden cemre düþmeden Kendi topraðýnda parçalanýp çözüldük Aslýnda biz yaþamýyorduk bu þerefsiz iklimde
Lambalarý titreten ateþ böcekleri de öldü Çiçeklerden bal çalan arýlar Koynunda büyüdüðümüz akasyalar Ve gözesinde çaðladý kuþ/pýnarýn gökyüzü Yalancý/bahar muþtuladý bak ayrýlýðý
Dün güne sus/arken Eskimiþ yaralara har olmuþ dil kesiði Bizi yazmýyor artýk ölü ruhlar.
Ümmü AÞCI ÜMA
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ümmü AŞCI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.