"Göðsümde olmasaydý kanlý bir acý, ne yaþamak anlatýrdý ölümü ne daraðacý.
Onun için kalbin sahibine emanet ettim içimdeki sessizliði.
-O bilirdi her þeyi."
Ciðerime batan bi’þey
bi’þey vardý biliyorum
engeli özgürlüðümün
nefesimin veremli yaný sanki
korkusu ölüm ülkesinin yalnýzlýðýndan
yine de
-inna lillahi ve inna ileyhi raciun- demeli insan
-Yüzünü ne kadar özlemiþsem-
Yüzümün yansýmasýný görmeyeli çok sabah oldu aynalarda
ellerimle kýrmasam ve kaný damlamasa avuçlarýmdan
içimde büyümese yokluðun
ve unutsam saçlarýnýn kokusunu
dayanmak mý kalýrdý acýnýn vav haline
sýrlý katillerin ardýnda
kapýnýn ötesi öyle soðuk
pencereler ýssýz
-geçmiyorsun bu kent gibi aklýmýn içinden-
kuþlar habersiz olup bitenden
kopmayan vaveyla yüzümde ve gökyüzümde
sakinim
boynuna sarýldýðýmýn resmini çiziyorum buðusuna
saçlarýna gelince
yine parmaklarým titriyor
okþadýðým gibi çizmeliyim oysa
-gün gibi hala aklýmdasýn-
çizemiyorum
yine kan revan
yine kýrýlan aynalar aklýmda
Yarýn yok belki
söylenmemiþ bir sürü þiir
çýnlamayacak kulaklarýnda
ne acý ve ne saçma deðil mi
gizli kalacaksýn
sessiz neden ve saðýr ve aðýr adýmlar
sen uykusuz
ben ölümlü
sevdik birbirimizi
-yürüyelim mi-
ellerimiz sýcak tutsun bu soðuk mevsimi
üryan ve masum
geçelim en namert yanýndan ayrýlýðýn
yarýn..
’sen’ olmazsa
boþ kalacak herþey
d/olmayacak...
Miracýnýn kaçýncý sabahýdýr elin aþka uzanalý
bense yorgun bedenimle son kuyusundayým Yusuf olalý
-güneþ düþmüþ-
bencildi kýyamet
-yetmiyor susturmaya yalnýzlýðýmý-
benim için geliyor olmalý
-yüzleþemiyorum hala aynalarla-
solgun yüzlü insanlar görüyorum kýrýklarýndan kanayan
k
o
r
k
u
y
o
r
u
m
biraz daha ölmeli miyim ateþin can evinde þehvetli bakýþlarla
belki daha sancýlý kendim vakitleri deðmeliydim gökyüzüne
-orasý hala boþ-
bilmem bu acýnýn tarifini
hislerim yüzümün çiziklerine gömülü
tebessümle giden bir selamým Ýsmail’den Ýbrahim’e
söyle aklýn kalbine hükmetmeden önce
aþýk diriyken ölür mü
oysa gece
siyah bir gelinlik üstümüze
-güneþ karasý saçlarýna düþmekte-
kendimi atmasam kendimden kovulacaktým belki de
parmaklarýmýn ucundaki uzaklýðýný düþündüm sonra
avuçlarýndan dua içtiðim sabahlarý birde
gülüþtüm
yorgun bir kent ve en yorgun sokaðýnda
öyle geçtim kaldýrýmlarýndan
nedeni acýma deðmeden
süngülenmeden göðsümdeki çocuk
cehennem zebanileri gelmeden
dað eteklerinden dökülene kadar gün saðanaðý
suskun bir kýz görene kadar koþtum sonra
bölüþtük bir hiçte
kahverengiye boyanana kadar gözlerim
hiç susmadýk
birde kuþlar vardý tepemizde
birde kuyular ayaklarýmýzýn dibinde
birde çýðlýklar aklýmýzda
yorgun bir kent ve suskun bir kýz
a(ð)la(ya)bildiðine bizim
þimdi hiç konuþmadan durmalýydý/m/k
"Zordu bekle demek
ki...
az kalmasaydý sürülmezdi yaraya gülümsemek
ve...
parmak izlerin bulaþmýþ bir inancýn peþinden koþmaktayým
beni "Sen" yapan her neyse artýk o gün adýna yaþamaktayým."
Fatih Tahiroðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.