Ölümlü Şiir
I.
Üstinsan olabilecek kadar sevdam var
Hepsi içime doðmuþ savaþ çocuklarý
Ýçlerinden bazýlar
Yaþamaya ya da ölmeye
And içmiþ manga dolusu hüzün askerleri
Son güneþ doðmadý mý
Son güneþ artýk buraya doðmayacak.
Satýr sonuna hiç sýðmayan hayallerim
Kimi öldürmeli
Sonsuz günün ekinoksu olaðan yalnýzlýkla
Uysal oluþu, gözlerindendir. Dediler
Gene de ölüm doðuyor içime
Nietzsche sayý saymayý bilmiyor
Çünkü gün ýþýðýnda bozgunlu yollar
Oysa böylece uzanmýþtý begonyalar
Bir, beþ ve dokuz ömürlü ölümle.
II.
Ýkinci yolun sonu bahardýr
Ýlk yol hep ölüm molalý
Saati duyuyorum
Hissedemiyorum yaþayýþ tarzýnda dua ediþleri
Sayýn Tanrým diyelim,
Gökyüzü mavidir ve güneþ kýrmýzý
Oysa bana göre ölüm yoktur
Çünkü kimse yaþayacak kadar sevemez
Kimseyi
Ölüler!
Bu sesi tanýyorum
Bir, beþ ve dokuz ömürlü ölümle
Kahvaltýlarýn verdiði buruk sevinç
Ve bir yaþamý sonlandýrmak gibi
Gözlerin.
III.
Bitireceðim bir günü daha
Ayaklarýmý, ilaveten ellerimi
Sürdürdüðüm o yalnýzlýk harbini
Karanlýk ile baþladým
Hiçlik ile bitiriyorum
Geçmiþin bütün korkutucu hali
Bütün yorgunluðuyla uzanýyor iþte bak
Kitap arasýnda görüþmek büyüktür seviþmelere
Aslýnda içimde yaþayan savaþ çocuklarý
Hepsi bir gece de öldü
Ve ekinoks.
Çok sayýda sevdayla üstinsan olabilirim
Henüz ölmek için çok erken
Ve bir þiir en çok hüzne meyilliyse
Ülkem iyidir, unutmayýnýz
Bunun ve gibisinden
Yazdýðým ölümsel ve soyutlanmýþ denklemler
Oysa seni sevmem için gözlerin vardý
Bir, beþ ve dokuz ömürlü ölümle
Gözlerin. Gözlerin!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.