Çanakkale
Yer gök inlerken, gülle sesiyle,
Sarýldý silaha, coþtu Mehmed’im,
Topraða düþerek, son nefesiyle,
Ýlahi aþkýna, koþtu Mehmed’im.
Taktý süngüsünü, ölüm emriyle,
Ya vatan giderse, endiþesiyle,
Fýrladý düþmana, tekbir sesiyle,
Belli ki tüfeðin, boþtu Mehmed’im.
Yaðmurun yerine, yaðdý mermiler,
Can düþtü topraða, sýmsýký eller,
Dað gibi zalime, cesur yürekler,
Sel oldu mevziden, taþtý Mehmed’im.
Yirmi yaþýndaki, körpe yiðitler,
Kýnalar yakýldý, aldý öðütler,
Düþmeden yollara, dindi aðýtlar,
Baðrýna bastýðýn, ’taþ’tý Mehmed’im.
Otursam günlerce, þiirler yazsam,
Kelama sýðmazsýn, nasýl anlatsam,
Elimde kitabýn, mazine dalsam,
Boyumu çoktan aþtý Mehmed’im,
Gözümden akan yaþtý Mehmed’im.
13.03.2014 / Kadir KÜÇÜKKARATAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
kadir küçükkarataş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.