ÜÇ HİLÂL

Ne olursun Allah’ým, bizi bize býrakma
Veren Sen’sin, alan Sen; bu caným Sana kurban.
Hava, su, besin, sýhhat... Þükründen biz âciziz
Onca nîmet içinde verdiðin nâna kurban.(1)

Her insana gerekli, elbette sahih îman
Ondan mahrum kalmasýn kimse aman ha aman
Savaþ istenmese de, yeri geldiði zaman
Bu vataným uðruna; can kurban ana kurban.

Allah için çarpýþtý paþasý da, eri de
Bunlarý târih yazdý, hem de o gün cerîde(2)
Ecdâdýn býraktýðý þanlý mîras geride
Mâzimiz iffet dolu o kutsal þana kurban.

Bizdeki bu hasletler bütün cihâný sarsa
Ülkem birden kalkýnsa Edirne’den tâ Kars’a
Canlý yahut da cansýz kâinatta ne varsa
Var olan tüm varlýklar; top yekûn O’na kurban.

Baþta Irak, Suriye oldu birer virâne
Bir Esat’ýn yüzünden söndü binlerce hâne
Üç Hilâl benim özüm; Bozkurt ise efsâne(3)
Üç Hilâl’e ben kurban; Bozkurt’sa bana kurban...

16/03/’15
Hanifi KARA

(1) Nân: Ekmek
(2) Cerîde: Gazete
(3) Efsâne: Masal, asýlsýz hikâye, hurâfe…
Üç Hilâl ve Tuðra; Osmanlý Devlet-i Âliye’yi, Bozkurt Destaný ise, Darwin Nazariyesini hatýrlatýr ki o da küfürdür...

BÖZKURT EFSÂNESÝ

Hunlarýn bir boyu olan ve adýna Aþina denilen Türk boyu Hazar Deniz’inin batý taraflarýnda yerleþmiþti. Türklerin ilk atasý olarak biliniyordu. Rahat ve huzur içinde otururlarken bir gün ansýzýn düþmanlarýn baskýnýna uðradýlar. Baskýnýn sonunda kimse sað kalmadý.
Her nasýlsa küçücük bir çocuk bu baskýndan sað kalmýþ bir köþeye sýðýnmýþtý. Düþmanlar onu da gördüler. Fakat cýlýz ve küçük bir çocuk olduðu için kimse ondan korkmadý ve ona aldýrmadý. Hatta içlerinden acýyanlar bile çýktý. Ama düþman yine de her ihtimali düþünüp, çocuðu öldürmektense kolunu bacaðýný kesip orada öylece býrakmayý uygun gördü; düþündükleri gibi yaptýlar.
Kolunu bacaðýný kesip, yani ölü hâle getirdikleri çocuðu alýp bataklýkta bir sazlýða attýlar; býrakýp gittiler.
O sýrada, nereden çýktýðý bilinmeyen bir diþi Bozkurt göründü, geldi, çocuðu emzirdi. Yaralarýný yalayýp iyi etti. O günden sonra da, avlanýp getirdiði yiyeceklerle çocuðu besleyip büyüttü, gücünü kuvvetini arttýrdý.
Zamanla Bozkurt’un beslediði çocuk gürbüzleþti.
Günlerden sonra bir gün, baskýn yapýp Aþina soyunu yok eden düþman baþbuðu, kolunu bacaðýný keserek sazlýða attýklarý çocuðun yaþadýðýný öðrendi. Adamlar gönderip durumu öðrenmek, sað kaldý ise öldürtmek istedi.
Düþman baþbuðunun gönderdiði asker geldiðinde, kolu bacaðý kesik gencin yanýnda bir diþi Bozkurt gördü. Diþi Bozkurt tehlikeyi sezmiþti, diþleriyle genci yakaladýðý gibi denizin öte yanýna geçirdi; orada da durmayýp Altay Daðlarýna doðru götürdü. Orada, her tarafý yüksek daðlarla çevrili bir yaylada bir maðaraya yerleþtirdi, onunla evlendi; on oðlan doðurdu!
Maðaranýn bulunduðu yayla yeþillikti; serin gür sularý, meyve aðaçlan, av hayvanlarý vardý. Oðlanlar orada büyüdüler, orada evlendiler. Her birinden bir boy türedi. Bunlardan birinin adý da Asine boyu idi.
Asine, kardeþlerinin içinde en akýllý, en gözü pek, en yiðit olaný idi. Bu yüzden Türk Hakaný o oldu.
Soyunu unutmadý. Çadýrýnýn önüne her zaman, tepesinde bir kurt baþý bulunan bir tuð dikti…


Sosyal Medyada Paylaşın: