Yine çok azým , ufacýðým üþüyorum.
Paramparça bir bardaðýn parmaðýmý kesen yanýyým,
Güneþlerime neler oldu ?
Þimdi ýslanmaktan korkan ellerin kimsesizliðine sahibim.
Denizler ve gemilerim hangi liman da demirlendi ?
Kaybedilmiþ hayallerim ,çocukluk rüyalarým geri dönemedi.
Bu fikirlerim beni boðmaya devam ederken,
Umutlar özümse , sevgi biriktiren tarafým çok sessiz.
Kendime sesleniyorum,güneþler bize de doðacak kendine sýký sarýl,
Yastýðýna baþýný koyduðun da hangi güne uyanmadý ki gecen.
Ruhumuz yine telaþlý,bir bahar bekleyiþin de,
Beklentiler ilk kez çocuk olduðunu hissetmek gibi,
Kitaplara iliþiyor gözüm,her yaným sýzlýyor çok azým.
Ýçimdeki sular bile yangýnýmý söndürmeye yetmiyor.
Bu nasýl düþmek ?
Daðýlmaktan en son ne zaman korktuk?
Yine kendimiz kalkmadýk mý ?
Ne çok soru biriktirmiþiz yine ,birbirimize.
Baþýmýza bir sürü bela ,bir sürü hüzün umutsuzluk.
Seninle ne yapmalýyým?
Okyanuslarca biriktirdiðin dayanabileceðimiz kadar hüzünlü,
Ama bir o kadar da mutlu olduðumuz hikayeler anlat yine bize.
Tozu dumana katan mýsralar biriktir,
Biliyorum inancýn hala dilimin ucunda bize biz yeteriz kadýn.
Avuçlarýn o küçük parmaklarýn dizlerin de ,
Gülüþün mavi kelebekler gibi uçuþuyor .
Herkes seni benim gibi göremiyor kadýn.
Kýrýlan dallar yeniden göðe uzanacak,
Sesime gel kadýn !
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.