İDAM

Kelimelerde saklanan yorgun noktalar,
Sonu gelmeyen boþluklar býrakýyor ardýnda,
Sessizliðe boðulmuþ esiyor rüzgar,
Kuþlarýn saklandýðý gün batýmýnda.

Yýldýzlarýn kaybolduðu gece,
Gölgelerin ardýnda yalnýzlýkla seferde,
Parçalarý kaybolmuþ ayýn çaresizliðine,
Sýcak tebessümü iniyor hecelerin.

Titreyerek dokunuyor kaðýda kalem,
Son kez sarýlýyor yoldaþýna,
Siyahýn beyazý temizlediði sayfalarda,
Her cümlenin sonunda üç nokta...

Zorlanýyor daha önce yazmamýþ böylesini,
iÝk kez ve son defa,
Yanýnda olmasa da ardýnda kalanlara,
Vasiyet adý altýnda çýðlýklarla...

Ýstenecek bir þey kalmamýþ aslýnda,
Kaybetmiþ zaten elinde ne varsa,
Hatta hayatýný da kaybedecek az sonra,
Kaybetmeyi de kaybetmiþ isteyecek ne kaldýysa!

Soluðunda korktuðu vakit,
Utanarak ilerliyor idam sehpasýna,
Koynunda kalacaðý sonsuzluða,
Ezerek geçiyor ayaklarý altýnda

Paylaþýyor kaldýramadýðý yükünü
Üç ayaklý tabure,
Saklýyor gözlerinin korkusunu peçe,
Iþýklarý sönmüþ ruhunu karanlýða boðuyor iyice.

Gürlüyor kalbi içindeki kafeste,
Yanýnda ki imamý duymuyor bile,
Son nefesleri titrekçe,
Ömrü gözlerini önünde,
kara perdede...

Ayrýlýðý sýrtlanýyor eylül,
O da yorulmuþ vedalarda,
Yine de vazifesini yerine getiriyor soðukluðuyla,
Gözlerinde kalmýþ son damlayla...

Tabureye bir tekme yalnýzlýðýndan,
Baþý düþüyor omuzuna,
Ayaklarý dans ediyor havada,
Herkes kalýyor o gidiyor bu defa,
Yüzünde ki toprak kokusuyla...
Sosyal Medyada Paylaşın: