Koklayarak öper kadýnlar katýksýz,saf,içten.. ana gibi, yar gibi, yaren gibi. bazen küçük bir öpücüðü içini ýsýtmaya yeter gülüþüyle iner ilk cemre.. nefesiyle çiçek açar; rahmet yaðar. gökkuþaðý gibi sarar ruhlarý.
Der ki sevdiðine; ben kadýným.. gülüþlerim yurt,kalbim mülteci güldürdüðün kadar güzelim sevdiðin kadar sevdalý.. gülüþüm; yüreðimin gönül penceresinden þiirler býrakýr papatya saflýðýnda yürek kýyýna..
Ben kadýným! beklemeyi en iyi ben bilirim.. gözlerim nemli,hayallerim umutlu olmadýðým yerde sýzýlar býrakýrým keskin,kýrgýn, içten.. çok seven..çok sevdiðindendir bu kadar incinen gülüþüm yansýr.. ama; hüzünüm hep içeride kalan.
Ben kadýným! ne çok þeyi anlatýr gözlerim bakýþýmda saflýk, gözlerimde efkar gamzelerimde sýr, dokunuþumda sýcaklýk gülüþümde narinlik.