YÜREĞİM ANKARA'DA ÖKSÜZ KALDI

YÜREÐÝM ANKARA’DA ÖKSÜZ KALDI

Bir aðaç yanýnda kök saldým topraða
Sýký sýkýya tutundum yaþama
Yaþama sevinciyle çiçek açtý dallarým
Sevinç çýðlýklarým yükseldi arþ-ý alaya
Ýki kiþilik yalnýzlýk senfonisiydi mutluluðum

Týpký umutlarým gibi
Bir bir döküldü çiçeklerim
Dallarým kurudu ben kurudum
Bu koca þehirde
Kimsesizliðin verdiði çaresizlik
içimi acýtýyordu
Oysa ki
Ben sevinçtim mutluluktum
Ama þimdi bir adým hüzün
Bir adým gözyaþý
Beni kucaklayan topraða bile küstüm

Yamalý düþler kurmuþtum ikimize dair
Ýkimize dair sözler vermiþtim yarýna
Her gün ayný acýyý yaþatma bana ellerinle
Ellerinle terk etme sevdasýz kör bakýþlara
Rehin býrakma yüreðimi arsýz yarýnlara

Anlatýlmamýþ masallarda düþler büyütürüm çaresiz
Çaresiz kýrýlýr içimdeki düþ yorgunu sarhoþ günler
Zerdeçal kokan sevdamýz Siyonist düþüncelerde kaldý
Bu masalda da sevdiðim
Yüreðim Ankara’da öksüz kaldý


21.02.2008 / ANKARA

Sosyal Medyada Paylaşın: