VEFÂSIZ YÂR
canan ararsýn canýna gönlünce
nazlý bir ahû görünce
sýrattan ince saçýnýn teline
ömrünü verirsin düþünmeden delice
düþersin ateþlere
vefâlý yarin yok mu
yâr ateþ yakar gönül daðýna
düþer alevi tütmeyen ocaðýna
küllenmez kor olur yüreðine
bu yangýnýný söndüren yok mu
ömrünce yanarsýn
vefâlý yarin yok mu
bir uykuya dalarsýn senelerce
boynunu bukersin kaderine
hayaller kurarsýn gün gece
ömrün bitiyor haberin yok mu
bu düþten uyandýran yok mu
viran olmuþ gönül tahtýn
ayrýlýk yazmýþ kara bahtýn
ölüm olmuþ vuslâta ahdýn
canýný alacak celladýn yok mu
hergün ölürsün
vefâlý yarin yok mu
ömrün bitiyor kuytu köþelerde
yalnýzlýk buz keser gecelerde
mum bile is vermez titrer hecelere
haline yanan dostun yok mu
üþürsün alevlerde
vefâlý yarin yok mu
adýn bilinmez selân verilmez
kabrine güller serilmez
bir tutam diken bile derilmez
garipsin gurbet elde
aðlayanýn yok mu
kimsesizsin sýlanda
vefâlý yarin yok mu
Ey yâr! Vefâsýz yar
bu ayrýlýk ateþi cana düþtü
bu yalnýzlýk yine bana döndü
kalbinde bu cana yer yok mu
bir selâmýn gelmez imânýn yok mu
ULVÝ CAN YOLDAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.