Melankoli

derbeder bir bulutum
yüreðinin rüzgarýyla sürüklenen

gidiþinin kederinden
baruta dönüyor rengim
patlýyor saðanak
esmer saçlarým perde yüzüme
kimse görmüyor aðladýðýmý

kentin bütün ýþýklarý sönmüþ
alabildiðine suskun
yorgun
nereye gitsem sana uzuyor yollarým

imlerim yitik
silik düþlerim

yalnýzlýðýn ýssýz melankolisi
çoðalýyor
sarýyor
bütün evreni

yoksul
kahýr dolu akþamlar

akrep ve yelkovan
kayýp gidiyor avuçlarýmdan

bu þehir içine sindiriyor yokluðunu
ama ben;
ama ben her gün öðreniyorum
sensiz günlerin zakkum içmek olduðunu...


AA
Sosyal Medyada Paylaşın: