TEK HECE
Geride kalmýþlýklarým var çok ilerilerde.
Hep kayboldum bildiðim yerlerde.
Sokak çok küçük ama çýkýþ kapýsý nerelerde.
Derinlerdeki düþüncelerim aslýnda hep yüzeylerde.
Aðlamýþlýklarým var hepte en çok güldüðüm yerde.
Anlamsýzlýktan anlam çýkarmakta kimin haddine.
Ben çoktan unuttum o takýlýp kaldýðýn yeride.
Yerlerin hepsi unutkanlýklarýmýn elinde.
Ýsimler artýk pek anlamda ifade etmemekte.
Senin durduðun yerlerde bu adam hep ilerlemekte.
Kazanýlmayan þeyleri kaybetmekte.
Kuruyan yaralarý tekrar deþmekte.
Deþtikçe iyileþmekte.
Bilmediklerini de bilmekte.
Sevdiklerini sevmemekte...
Sevmediklerini sevmekte.
Kim bilir ne zaman biter bu dönence.
Ne zaman biter bu ahmak silsile.
Cam kýrýklarý gibi parçalýyor her nefeste.
O nefeste gözlerimdeki son cümle.
Anlaman lazým sessizce.
Bu bilmen gereken tek bilmece.
Aslýnda her þey iki kelime.
Ve aslýnda her þey...
O iki kelimedeki tek hece.
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Ozan Vural Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.