Eylül Bir Sonbahar

Kar yaðsýn yüreðime ýsýnmadan
Bir kýþ günü karþýlayan olmasa bile
Bedenim kirli düþlerden arýnýr belki
Toprak hep sýcak mýdýr kar yaðýnca anne?

Hani bir eylül sonu çýkarken yüreðinden
Kýrlangýçlar ve þiir dökülmüþtü sokaklara
Ve ölüm sarýlmýþtý ayaklarýna þairin
Ansýz bedelsiz seni almak uðruna

Eylüle açlýðým hüzün sonsuzluðu yalnýzlýðým
Sonu mu baharýn yoksa?
Yoksa baþlangýcý mýdýr içimdeki har’ýn belli deðil
Ýstedin diye deðil eylüle çýkmazdayken giderim

Getir eylül tahtalý bir aðaç sandalye mübaþir
Kalem kýrýlmadan dalýndan yaprakça
Asýlayým kendi yalnýzlýklarýma sonbaharda
Eylül evveli astýmlý suskunlukla

Biliyorum ki gidiþte gözlerin arayacak beni
Ardýma sarýlar serpiyorum ayak izimle
Gidiþime þahit olmasa bari aynalar
Kapý aralýðýna sýkýþtýðýnda yüzüm

Ve kuþlarda uçtu kan/adýný saðdý eylül
Ardýndan baka kaldým öylece
Elimden aldýðý bir el veda serpti maviye
Bekledim hem de avuçlarýma dökülsün diye


Sosyal Medyada Paylaşın: