bu gece yalnýzým,
su kenarýnda ki bir ateþ böceyi kadar,
bu gece yalnýzým cobanýn kavalýndaki ses
kalbinden fýþkýran aþk kadar,
bu gece
bir sessiz cýglýgýn kulaklarýmý patlatabileceði kadar
yalnýzým...
bugece burnumdan ateþ çýkar
agzýmdan nefes
bugece kalbim durur
beynimde gök gürlemesi gibi bir ses
bugece hayal meyal bir leyla ve ben
daraðýncaki bir adamýn gözyaþlarý kadar
yalnýzým...
bu gece þimþek çakar
ve tüm itliðini sýrtlar karanlýk
bu gece aþýklar ölür
ve yüzüme bakar sevdalar bir anlýk
bugece hasret biter
ama ben annesinin mezarýna kavusan cocuk kadar
yalnýzým...
ne istek biter kalbimde bugece
nede o kahrolasý öfke,
ne bir ýþýk gelir yanýmda dinlenmeye
nede bir anlýk hayal olur bu evde,
ne sen gelirsin
nede ben
bugece
herseyi boþveripte
sevmiþçesine
delirmiþçesine,
yalnýzlýðýmýzý
silermiþçesine...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.